Categoría, mito e realidade.
Unha lectura estética da poesía e narrativa Fernández Mazas
Arturo Casas

Para o pequeno Daniel,
debuxando a luz cos ollos pechos

Sin voluntad de clasificar ni de limitar su compleja personalidad intelectual y artística, sino con la intención de situar esta en el contexto histórico y en el campo cultural que le son propios, es preciso hacer explicitas las coordenadas en las que se movió el escritor Cándido Fernández Mazas, en especial por aplicación de una perspectiva sociológico-cultural que ofrezca un plano mínimo de referencias y de tomas de posición, tanto de las compartidas como de las individuales. Tal plano tendría alguna validez si fuese capaz de informarnos, por ejemplo, de qué supusieron las propuestas del autor en relación con la tradición inmediata y con las líneas dominantes en la producción literaria del momento, tanto en el horizonte español como en el gallego. Al lado de quién se situó y frente a qué tipo de actitudes e intervenciones operó? Continúe lendo "Categoría, mito e realidade.
Unha lectura estética da poesía e narrativa Fernández Mazas
Arturo Casas"

Presente ausencia
Julio López Cid

"En realidade, case todo o que somos debemos a Dichi". Pola súa corte aphoristic, esta frase mesmo podería ser unha declaración de principio de que a resposta clave para unha pregunta da entrevista sobre as xeracións, polo que o seu uso, ou -por que non- o inicio dunha historia de intriga. En realidade, non era sincero se acto tardío de contrición escoitei da boca de Ernesto Gómez del Valle[1] a finais de 1960, eu creo que en Los Milagros, onde naquel momento viviu preto de un ano convalescendo dunha operación seria, para responder a miña perplexidade absoluta "E quen é o Dichi?Ernesto dixo, entre outras cousas, que anos atrás, durante unha das súas crises, Cándido Fernández Mazas, o Dichi, fora tamén Los Milagros. Continúe lendo "Presente ausencia
Julio López Cid"

Ars moriendi
Óscar Rodríguez de Dios

Poética Fernández Mazas

E présa indecisión está aniquilando: Top último.
Matisse naceu desta destrución.

No fondo, ou en forma, miramos pegada; o que é realmente un artista no seu traballo. Os seus problemas, os seus camiños de vida. Un pulso, unha batida de corazón, un xeito de proceder en realidade. Se nós preso só a súa obra gráfica, os seus debuxos, gravados ou pinturas, a pesar da vocación discontinua do seu traballo, de partes del falta, teriamos a posibilidade dun retrato plausible de Cándido Fernández Mazas. Continúe lendo "Ars moriendi
Óscar Rodríguez de Dios"

Un poeta (dramático) perdido no neboeiro
Javier Navarro de Zuvillaga

O título do meu artigo expresa o sentimento que teño en relación a Cándido Fernández Mazas. Todo o que eu sabía sobre iso foi o que escoitei máis dunha vez Eugenio Granell dicir: foi el quen lle ensinou os primeiros exemplares da revista Minotauro e ela presentouse a arte avant-garde. Eu, entón, envolto granelliana máis traballo, eu non saber máis. Ademais, e tendo en conta o pouco que queda do seu traballo (fixo moito para o pouco que vivía), o quão difícil foi a montalo e cuberto era a súa memoria, non era doado saber. Continúe lendo "Un poeta (dramático) perdido no neboeiro
Javier Navarro de Zuvillaga"

Mazas, poeta creador de amizade
Eugenio F. Granell

Estean moi feliz de ser un amigo de Fernández Mazas. Eu o coñecín en Madrid. Acabara de chegar de Francia, a amizade deles era unha lotería jackpot vital, que é suficiente para sentirse orgulloso do meu tempo na terra. Moitas veces me pasou pola pensión en Madrid de Atocha a lista onde Mazas viviu en estudar Arbos, que cando deixou no verán Mazas continuou ocupando durante os primeiros meses da guerra. Continúe lendo "Mazas, poeta creador de amizade
Eugenio F. Granell"