Cándido Fernández Mazas - "individuo multi-cualificados harmoniosa" - en palabras de Carlos Gurméndez, pertence á nova xeración, nacida no século XX, morren prematuramente. Para diferentes avatares xeográficas e persoais permaneceron nas sombras da historia. A súa vida vai pasar par coa evolución e os eventos determinantes do seu século.
Nacido en Ourense en 1902, é nesta pequena capital provincial (que, con todo, ten unha prensa importante presenza dado o número relativo de habitantes / xornal), que desenvolverá sen máis estímulo que en co-xeración, Eugenio Montes, Madriñán Neira, Manolo Cid, Jacinto Santiago, Manolo Méndez, Paco Gallego, Alvaro Augusto de las Casas, Juan Astorga Anta, etc.
Vai estar interesado neste grupo de mozos -participarán cultura nas actividades académicas da Comisión Monumentos presidido por Don Marcelo Macías, pero tamén para as experiencias literarias máis ousadas ou a maioría rupturistas estéticas, participando en proxectos xeograficamente, na medida Metaboliques Emile Malespine o literary NovasEn Francia, síntese en Arxentina, Alfar, Grecia, hélices, reflectorEtc. en España, perseguindo forma universalista e comunidade cosmopolita.
Fixo os seus primeiros colaboracións xornalísticas na agrarista xornal local o zarpaDe Basilio Álvarez en 1922 con artigos creados preto de surrealismo.
Enviado do diario madrileño O Pueblo Gallego de Vigo algunas crónicas gráficas, en las que retrata a diversos oradores que pasan por la Residencia de Estudiantes, como Cansinos Assens, o Antonio Sardinha. Es en esta época cuando Ramón Gómez de la Serna recibe algún dibujo suyo a través de Eugenio Montes “que el autor de “Muestrario” conserva en su caja de sorpresas de Velázquez 4, entre bandadas de codornices y coronas mortuorias, dibujos de Solana, relojes de música”, o cuando Guillermo de Torre le envía a Orense una postal de felicitación por sus “bellos grabados”.
Aínda que só viñeron a nós no seu traballo como linoneísta o zarpa durante os anos vinte, ou debuxos que fixo en París en 1925, que sería, para dicilo con palabras Arbos Ballesté, "antes dun dos grandes artistas españois da primeira metade do século".
A súa actividade literaria pasará paralelamente á súa actividade artística. A finais dos anos vinte e trinta primeiros escritos varias pezas das que só consegue publicar un: Santa Margorí (Madrid, Alcor Galaico, 1930). A súa -Moi poesía escasa- compoñer seis poemas escritos en lingua galega. O seu plástico ou pensamento político aparecerá en diferentes medios e crítica de arte aparecerá na P.A.N. xornal (Transeúntes. Andante e Navigators), Que pode colaborar con Eugenio F. Granell, Sendón Fernández, Mezquita Fernández ou Ramón Gaya e serán editadas polos irmáns Dieste en Madrid, nos primeiros anos da década dos trinta.
Participa do proxecto do Ministerio de Instrución Pública misións pedagóxicasCon lecturas son encenadas e facer decoracións e bonecos para bonecos.
Este tempo é tamén unha exposición de pintura no Liceo Club de pinturas de pequeno formato, "íntimo pintura poética raíz obvia", como definen Santiago Arbos.
Colaborou en varios xornais e galegos madrileños marcados comprometida con contido político, onde a -protagonista absoluta en liña máis radical, idealista e heterodoxa esquerda - proba da súa destreza.
Durante a guerra civil pode colaborar en publicacións P.O.U.M. como xornal dirixido polo seu amigo Eugenio F. Granell, loitador vermello. Tamén en publicacións anarquistas, como a revista limiar.
Preso en Valencia e lanzado meses despois a través da mediación de xuíces militares Sebastián Martínez Risco e Díez FAES, pero sobre todo grazas á tenacidade e esforzo económicos da súa familia, regresa á súa aldea en Pedrouzos, Casas do Penedo, ó Castro de Caldelas en Ourense, onde morreu en decembro de 1942.
Sendo a súa moi pouco traballo, aínda que moi sugeridora e de gran importancia, xa que pode ser visto co paso do tempo, foi esquecido ou negligenciado por varias razóns.
Destínase a partir desta páxina, alegando histórico, plástico e lexitimidade intelectual para unha empresa rexistrada nunha xeración que non podería ser cumprida grazas ao drama da guerra civil e que Mazas expoñente é figura paradigmática.
